colloquium

collŏquĭum ( conl- ), ii, n. [id.], a conversation, conference, discourse (class. in prose and poetry;

not in Hor.): colloquium cum conveniunt in unum locum loquendi causā,

Varr. L. L. 6, § 57 Müll.; Titin. ap. Non. p. 256, 16:

eo ad colloquium venerunt,

Caes. B. G. 1, 43:

in colloquium venire,

id. ib. 1, 35:

in Antonii congressum colloquiumque veniendum est,

Cic. Phil. 12, 11, 26:

pervenire ad conloquium alicujus,

id. ib. 9, 1, 2:

denos ut ad colloquium adducerent,

Caes. B. G. 1, 43:

de aliquā re in colloquium venire,

Nep. Dat. 11, 1:

convenire in colloquium,

id. Hann. 6, 2:

in colloquio esse,

id. Dat. 11, 3: facere, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 5:

occulta habere cum aliquo,

Liv. 27, 1, 14; so,

secreta serere cum aliquo,

id. 34, 61, 7; cf.:

nocturnis impellere aliquem,

Tac. A. 1, 16; and:

secretis componere, etc.,

id. ib. 3, 40:

crebra inter se,

Caes. B. C. 3, 19:

petere,

Ov. M. 13, 552; Suet. Aug. 27:

clausis foribus videre,

Lucr. 4, 598:

dare,

Prop. 4 (5), 10, 32:

colloquio alterius non egere,

Cic. Off. 3, 1, 1; cf.:

colloquio carere,

id. Att. 12, 15:

adesse colloquiis,

Val. Fl. 3, 293:

rerum leviorum,

Cic. Ac. 2, 2, 6:

fruiturque deorum Colloquio,

Verg. A. 7, 91:

praeceptoris,

Petr. 9 fin.:

colloquia amicorum absentium,

i. e. epistolary correspondence, communication by letter, Cic. Phil. 2, 4, 7.—

II.

Transf. to animals:

alitum colloquia,

Plin. 10, 49, 70, § 137; repeated by Gell. 10, 12, 7.